Leśna droga

anna_pelka ...z rana piszę wiersz o drodze
i napisać nic nie mogę...

Chociaż dróżka leśna skrzy się,
widzę uśmiech jej w podszycie.
Tak uroczo kusi mnie,
że opisać już ją chcę!

Wytyczono ją przed laty,
by połączyć ludzkie światy:
tam i tutaj, tu i tam -
prosty był to, zwykły plan.

Wyjeździli ją wozami,
wydeptali stu stopami.
Tędy blisko, tędy tuż!
Wszyscy cisną się i już!

Ziemia huczy pod ciężarem.
Idą młode, idą stare...
Depczą drogę zwierzęta;
kniei nikt nie pamięta!

Ale droga mądra była,
las o pomoc poprosiła.
Zaroślami okrył ją
i tak sobie nocą śpią...

Rankiem znowu najazd ludzi
leśny świat do życia budzi.
Dróżka jęczy pod ciężarem.
Przeszły młode, idą stare...

Znowu prośbę w niebo wznosi
i o pomoc słońce prosi:
Niech świeci, niech pali!
Nie pójdą po niej mali!

Były to złudzenia tylko.
Przyszli ze skakanką, z piłką
i plac zabaw stworzyli,
chcąc dla dróżki być mili.

Jak powiedzieć im, że nie chce
tworzyć wydeptaną przestrzeń?
Jak spokoju zażądać?
Naturalnie wyglądać?

Już u kresu droga była,
gdy się jesień przybliżyła
i zrzuciła szyszki z drzew,
wywołując ludzki gniew.

Dali spokój leśnej drodze;
już nie depczą po niej srodze.
Czasem tylko potrzeba
dróżką pobiec do... nieba!