anna_pelka znowu listopad
jak wiatr od Tatr
skrzywiony wątle
się tuli
jak człowiek
niemarności wart
wydarty śmierci
spod powiek

nim dotknie mgły
nim zwieje ją
odpowie
komu wybacza
poetom nie – wciąż mylą się
nawet po latach

wybaczy mówcom
że słów im brak
kiedy podrzuca listkiem
przysięgi szpiegów
ujawni za dnia
wycięte wilczym sidłem

po drodze odprowadzi tych
którzy nie wiedzą
że żyją
śmiechem odpowie
bo lubi śmiech
zimnym oddechem zawyje

ukryty w liściach
listopad – wiatr
sny ukołysze
niczyje
ten wiatr od Tatr
tyle jest wart
że żyje chociaż nie żyje