(Nie do końca) Droga

anna_pelka po śladach błądzi z przejęciem milczenie
oczom nie wierzy kałuże wysusza
jeszcze się waha cieniem już wyrusza
jasnobłękitnym poprawiać strumienie

dopiero żegna brzozowe wspomnienie
bada dotykiem palcami rozkrusza
jodły i świerki do wonności zmusza
pod liściem skrywa półnagie westchnienie

przyjdzie na pewno to nieznane lśnienie
i zamigocze pod powieką czasu
wystarczy jedno prawdziwe spojrzenie

oddech zatrzyma tajemnica lasu
błogosławione ulotne stworzenie
płynące brzegiem aż po szczyt Parnasu