anna_pelka starym drzewom się kłaniam i drodze
powracając do domu ze świata
patrzeć w oczy im już nie mogę
odsunęły wspomnienia po latach

wracam zdrowy ciekawy przeszłości
i powierzam pamięci westchnienia
urodzone z dawnych miłości
wychowane przez przemilczenia

kryję twarz w cieniu starej topoli
nie pamiętam jej młodej na pewno
ludzka pamięć naprawdę boli
fotografie wciąż więdną i bledną

droga wiedzie do domu ta sama
po niej szedłem w rytmie młodości
uśmiechałem się wtedy od rana
do tej myśli o mojej przyszłości

nie wiedziałem wtedy czy wrócę
czy mnie przyjmą otwarte ramiona
odległości do źródeł nie skrócę
nawet jeśli sam siebie pokonam