Zasiedzenie

Kotłuje się we mnie. To zdjęcie też jest efektem naszych wielu rozmów. To chyba tak działa, że jeśli z ludźmi coś się pięknego tworzy, to potem to coś zostaje i jest. Dziś myślałam o sprawiedliwości w życiu, której nie ma. O jednej mojej cioci bardzo nieszczęśliwej w domu, który stworzyła. Zapytałam mamę, dlaczego ona w tym tkwi. Dlaczego się nie wyprowadzi. Albo dlaczego nie zrobi czegoś. Tylko czeka. Na zmianę. Albo na śmierć. Przecież to bez sensu. Najwięcej ograniczeń mamy w głowie. To jest ogromy hamulec, który przykuwa nas do krzesła. Wywrzeszczałam to do wszechświata, ale nie na głos, tak w sobie, to jest to kotłowanie moje właśnie. Tak bezsłownie właściwie. I co teraz?