Lewitacja

Śnieg stopniał, wymieszał się z błotem. Tak nie powinien wyglądać styczeń. Ale wygląda. Przeszłam się dziś przez miasto. Pogoda wyeksponowała smutek odrapanych budynków, Zewsząd wyzierała szarość i rzucała się do oczu, żeby zmydlić, żeby zmydlić i potem mgnieniem oka przeniknąć na dno duszy. I może nawet by się tak stało, ale uratowała mnie lewitacja. A ściślej moja Iwonka i Jasiu. Kiedy tylko zaczynam szarzeć, oni mnie wyciągają i unoszę się tuż nad ziemią. Wygląda oczywiście jakbym chodziła. Tak zwyczajnie, po ziemi. I niektórzy tak myślą. Ale nie. To normalne unoszenie się nad ziemią. Lewitacja. :D