Widzenie

Znów szary dzień. Ale nie z tych burych. Zwyczajnie szary. Idę. Wzdłuż potoku. Nie robię zdjęć, bo jakoś zbyt szaro. Moim znajomi nawołują, zrób to, zrób tamto, a ja od razu wiem, że wyjdzie mdłe. Nie robię. Idę sobie i uśmiecham się pod nosem, że tak się przejęli, żebym jakieś ładne zdjęcie mogła pochwycić. A to się tak nie da, jak nie widzę, to nie widzę. Spacer trwa. Potok płynie. Noga za nogą. Wdech, wydech. Nagle odwracam się. Coś mnie woła. Tuż znad skłębionej wody. I błyska do mnie, puszcza perskie oczko. Muszę tam iść. Przedzieram się przez chaszcze, unikam lodowej ścieżki, żeby nie zażyć niechcianej kąpieli w potoku. Omijam pułapki - kopce zawieszone nad rwącą wodą, a wyglądające na śnieżne stopnie. Widzę. Nad potokiem, tuż przy brzegu siedzi sobie cud. Cieszę się niezmiernie, że mnie zawołał. Zmieniło się widzenie. Już nie ma szarego dnia. Cud przesłonił świat.