W sieni

Lecę przez miasto. Znów mój czas mnie wyprzedza. Gonię go i prawie udaje mi się go złapać za kołnierz, gdy z lewej coś mignęło w półotwartych drzwiach i szybko się schowało. Puszczam ten jego kołnierz, niech sobie gna. Wracam. W sieni mieszkają różne odcienie życia. Szybko je upycham w swoich myślach, pakuję jak plecak. Idziemy razem na wycieczkę. Za rogiem jeszcze udaje nam się dostrzec znikający ogon czasu. Ruszamy w drugą stronę,