just sunrise

niesamowity poranek nad morzem .....

7 lat, 2 555 dni i 2 555 zdjęć … zaczynając przygodę z tookapic nie planowałam, że to będzie wieloletni związek, miałam obawy, że nie dam rady skończyć jednego projektu. Tyle czasu, tyle dni, tyle różnych ludzi, zdarzeń, radości, smutków.

Pierwsza lustrzanka Sony nie była zakupem planowanym – ot przybłąkała się jako spłata długu i tak sobie leżała jak nieużytek lat kilka, potem druga trafiła tym samym sposobem i też czekała na lepsze czasy. I wtedy moja córka Anna jednym mailem pisząc ‘to coś dla Ciebie’ + link do tookapic’a zmieniła moje życie - dziękuję córeczko. Tookapic stał się stałym elementem mojej rzeczywistości i żaden odwyk nie był skuteczny. 7 lat dzień po dniu robię zdjęcia – czasem nawet mi się podobają a czasem chcę o nich jak najszybciej zapomnieć – ale każde zdjęcie jest częścią mnie, częścią mojego życia, z każdym wiąże się jakieś wspomnienie.

Kiedy robiłam pierwsze zdjęcie w moim stadzie były Irma, Rufus, Kropka i Saba. Pożegnałam Irmę, Rufinka i Sabę - dzisiaj jest ze mną Amber, Dyzio i Kropka.

Cały czas mam ten sam ogród – oczywiście ogród się zmienia ale miejsce bz.

Aparaty też się trochę pozmieniały.

Kocham fotografować, kocham ten moment gdy przykładam wizjer do oka i … czas się zatrzymuje, otacza mnie cisza i … nie ma mnie dla nikogo, jestem w rzeczywistości równoległej. I dziękuję moim najbliższym, że to tolerują.

A gdy wokół zamieszanie - wtedy nie fotografuję tylko pstrykam.

Nie wiem co dalej bo tookapic dzisiejszy i ten lat temu kilka dzieli przepaść, której nie ma komu zasypać, most przerzucić … Paweł był dla nas jak przewodnik stada a teraz stado zostało bez przewodnika – smutne to.

amazing morning by the sea .....

7 years, 2,555 days and 2,555 photos ... when I started my adventure with tookapic, I didn't plan that it would be a long-term relationship, I was afraid that I would not be able to finish one project. So many days, so many different people, events, joys and sorrows.

The first Sony SLR was not a planned purchase - it just strayed as a debt repayment and lay like a wasteland for several years, then the second one hit the same way and also waited for better times. And then my daughter Anna, in one e-mail, saying 'this is something for you' + link to tookapic, changed my life, thank you daughter.

Tookapic became a permanent fixture in my reality and no rehab has been successful. 7 years, day after day, I take photos - sometimes I even like them and sometimes I want to forget about them as soon as possible - but each photo is part of me, part of my life, with each one associated with a memory.

When I took the first photo of my herd, there were Irma, Rufus, Kropka and Saba. I said goodbye to Irma, Rufinka and Saba - today Amber, Dyzio and Kropka are with me.

I have the same garden all the time - of course the garden changes but the place is lilac.

The cameras have changed a bit too.

I love to photograph, I love the moment when I put the viewfinder to my eye and ... time stops, silence surrounds me and ... I'm not here for anyone, I'm actually a parallel reality. And I thank my loved ones that they tolerate it.

And when there is a commotion - I do not photograph, I just snap.

I don't know what to do next, because there is a gap between today's tookapic and the one from a few years ago that has no one to fill, the bridge to be thrown over ... Paweł was for us like a herd's guide and now the herd was left without a guide - it's sad